اَجُّو ناں کَوشانگڑا تے موہلُو

اَجُّو ناں کَوشانگڑا تے موہلُو

بُلبُلاں اَڈے علاقے وِچ دو قسم نِیاں ہونیان ہِک َرتّے پُوچھلے آلی جِساں اَسی ُبلبُل تے دُوئی پِیلے پُوچھلے آلی جِساں اَسی کَوشانگڑا آکھنے آں ۔کَوشانگڑے ہِک تاں کیِڑے کَھینِن تے نالے ای بیریاں نال پَّکے بیر وی اُنہاں چنگے لگنِن فروٹ وی کھینن پر اَڈے علاقے اِچ 1975 وچ کتھے فروٹ اَیہے۔

1975 وِچ تَھٹِّی سیداں گِراں وَنجنڑیں واسے پنڈی گھیب توں بسال چوک آلیاں ویگناں تے پُرانڑیں وقتے اچ اَجنا پَونا ایہا۔ مِیانوالا توں اگے ڈھوک تمر آلے اَڈے تے لہہ کے بالکل لاہنے آلے پَلّے تقریبا ڈھائی کلو میٹر پیدل ٹُر کے ِہک واری میں جِس ویلے آپڑیں اَمّی جان نال تَھٹِّی سیداں نانکے گِراں پونچاں ساریاں توں پہلے ماسیاں مِلاں تے وت آپڑیں سَنگیے اجو کول پونچ گیا ۔

اَجُّو نے ہتھےاِچ کَوشانگڑا اَیہا ۔ جیہڑا تَک کے میں بَھلا حیران تِھیاں کیونکہ اجو ہِک دھاگا کَوشانگڑے نے پرَّاں تَھلو کَڈ کے لَکے تے مَنجاں اِچ پایا ویہا اَیہا مانہہ تک کے کوشانگڑے ناں دھاگا کھولاس تے ہواوُ اچ اُڈایاس۔ کوشانگڑا اُڈ کے نال ہکی گھرے’چ بیری اُتے ونج ایٹھا اجو مانہہ جَپھی پا کے ملِا تے بَھلا خوش تِھیا۔ میں آکھا یَرا َکوشانگڑا کیوں اُڈا چھوڑا اِی مانہہ آکھنا یَرا تونڈے آونے نی خوشی چ اُڈایا۔ میں آکھا مانہہ دے دیاں آں ہِتنا سونہڑاں ایہا تے اِنجے اُڈا چھوڑا اِی۔ اِی سُنڑنے نال ای اَجُّو بوہجے اِچ ہتھ پایا تے وچوں کالی پالشاں آلی ڈبی کڈِیس نال اِی مانہہ آکھنا۔ ہی تَک میں توہاں ہِک جادُو تَکیناں۔ میں آکھا یار کائیں نا جادُو ۔ اَگوں آکھنا ہِک منٹ صبر تاں کر۔ نال ای پالشاں آلی ڈبی کھولِیس جِس وِچ پِیلے رَنگے نا حلوہ ایہا ہنج ہِک ای واری ہتھے چ ڈبی نَپ کے اُتاں چَا کیتی’س کَوشانگڑے آں تَرَے واری ہو ہو ہو کیتاس تے کَوشانگڑا اُڈناں آیا تے اَجُّو نے ہتھے تے اَج کے حلوہ کھاوُن لگ پیا ۔ مینڈے واسے ای بالکل نویں گل اَیہی میں پُچھا یرا ای کِنج ہِلا گِھدا اِی تاں مانہہ اِس کَوشانگڑے آں ہِلاوَنڑے ناں طریقہ دَسا۔

میں آکھا ای ہلایا جے وَئی تے وَت اِساں دھاگا کیوں پایا ویہا ای۔ اَگوں آکھنا، یار میں اِساں موہلُو بَنھیسَاں ۔ میں آکھا او کے ہوناں ۔ اگو آکھنا دوئے کَوشانگڑے نَپنڑیں واسے اِساں کوڑَکّیِ نال بَنھ چھوڑیساں دُویِاں بُلبُلاں تے کَوشانگڑے اِساں تَک کے آسُن تے بَھنڈی پیَسُن وِچوں کوئی کوڑَکّیِ اِچ کنکرڑ تَک کے چوہنگ مَریسی تے پَھس وَیسی۔ میں ہنے بکریاں بِھڈاں تے کھوتی کھولیناں تے مینڈے نال آویں تے تماشا تکیں اَجُّو اِنجے کِیتا نالے اِی کھوتی تے جَندرِی رَکھی’س اَتے گَھے آلے چار ٹِین لَدے-س جے مُڑیاں بَنھی توں پانی وی گِھدی اَنڑَیسی ۔ اَسّی دوہیں ٹُر پے آں کھیترے اچ مال ڈنگر چھوڑا-س تے پَڑے توں وَٹّے پَٹُن لگ پیا میں آکھا ای کے کریناں پیاں تے اگوں آکھنا جے کن کرڑ نَپُن لگاں میں آکھا اسے آں کے کرَیسیں تے مانہہ دسا-س جے کوڑَکّیِ تے لَیساں اِس تے کَوشانگڑے بہوں تیز پھسنے-ن ،جے نال موہلُو وی بَدھا وِیہا ہوسی۔مانہہ اِنہاں گَلاں ناں نئیں پتہ ایہا سارے راہے تے کَوشانگڑا اَجُّو نے موڈھے تے اَج کے آیا جِساں تَک تَک میں حران تِھیناں رہیاں جِیوں اَجُّو ہِک بُھربَھڑاں وَڈا جیہا وَٹّا پَرَتّا تَھلو ِہک چنگی ڈوٹی کَنکرَڑ نکل آئی جِس نِیاں سواں نے حساب تے ٹَنگاں اَیہاں ۔اَجُّو اُساں نَپ کے اُس نال دھاگا بَدھا تے کوڑِکّیِ وِچ لا کے کوڑکی ہکی بیری تھلے پُلی جائی اِچ دَب چھوڑی نال ای ہِک لکڑی نی گُُلی ٹَھوک کے کَوشانگڑے آں موہلُو نیں طور تے بَنھ چھوڑاس تے آکھناں ہُن تماشا َتکینے آں اَسّیِ جِس ویلے تھوڑے جے فاصلے اتے وَنج کے اَیٹھے آں موہلُو آں بُلبُلاں تے کَوشانگڑے ویکھنیاں نال ای رولا پا دِتا آزاد کَوشانگڑے بیری توں تھلے لہہ آئے تے آپڑیں نالے آلے قیدی کوشانگڑے نال گلاں کرن لگ پئے نال بہوں ساریاں سَوہلڑاں وی اکھٹیاں ہو گئیاں تے بَھلا رولا پایا نے ۔ ہِکی کوشانگڑے نی نظر کنکرڑاں تے پیئی تے کھاونڑیں واسے چوہنگ مارِیس تے کوڑکی چھلڑ گئی تے بہوں ڈاہڈی وچ پھس گئی اَجُّو تتِرے آونڑ نَسا تے کوڑکی چوں ونج کڈاس نال پانی ناں کوئی حیلہ وسیلہ نئیں اَیہا تاں واسے گھابرے وے کوشانگڑے نی چونجااچ آپڑیں تُھک پا دِتی-س جہڑی فٹو فٹ کوشانگڑے چٹ گھدی اَجُّو اُساں ِپنجری اِچ پایا تے نال ای آپڑاں کوشانگڑا گُلی نالو کھول کے حلوہ کھوا کے پنجری اچ ڈَک سَٹاس۔

میں اَجُّو نی جَودھی وی َتکی تے موہلُو نے بے وفائی وی َتکی جے او اَجُّو نال ہِلڑ گیا تے ہِک حلوے نی خاطر دوئے کوشانگڑے وی پَھسوَینا اج اَڈے ہر محکمے اِچ موہلُو بَدھے پیئن جہڑے دویے کوشانگڑے آں آپڑیں حلوے نی خاطر پَھسوَینن ۔جہڑی کوئی چنگی گل تے نئیں۔ اج کیوں رَت ِچٹی تھی گئی۔ جے اِنجے حال رہیا تے کِیہ بنَڑسی ۔ َاڈے اِچ تے کِراڑاں اچ کوئی فرق نئیں حالانکہ اسی سونہڑیں نبی صلی اللہ علیہ وآلہ وسلم دے اُمتی آں۔

مزہ تے تاں ایہا جے ناں ہی کوئی موہلُو بنھے آ تے ناں ہی کوئی موہلُو بنڑے آ تے ناں ہی کوئی موہلُو بنھنڑ دئے آ۔

مانہہ اج وی اُن گلاں نئیں وِسَرنِیاں کیوں جے اُنھاں گلاں اچ کوئی ناں کوئی سبُق ہونا۔

سید حبدار قائم آف اٹک

Title Image by Rajesh Balouria from Pixabay

حبدار قائم

میرا تعلق پنڈیگھیب کے ایک نواحی گاوں غریبوال سے ہے میں نے اپنا ادبی سفر 1985 سے شروع کیا تھا جو عسکری فرائض کی وجہ سے 1989 میں رک گیا جو 2015 میں دوبارہ شروع کیا ہے جس میں نعت نظم سلام اور غزل لکھ رہا ہوں نثر میں میری دو اردو کتابیں جبکہ ایک پنجابی کتاب اشاعت آشنا ہو چکی ہے