اَساں پتہ اِی نئیں لگا جے اَسی کِنج وڈے تھی گئے آں ۔ پُرانڑیں دور وچ نہ پیمپر ہونے ایہے تے ناں ہی کوئی ہور نکیاں جاکتاں واسے سہولت ہونی ایہی ۔جنہاں مانواں نے جاکت جمڑیں آلے ہونے ایہے۔اُنھ پُرانڑیں کپڑے نیاں ٹاکیاں ہتھاں نال تروپے بھر کے نکی جئی تُلائی بنڑا گِھینیاں ایہاں جِساں منگراٹی آکھنے ایہے۔
ساری رات نِکے جاکت منگراٹی اتے مُترینے ایہے تے ماں ساری رات منگراٹی بدُل بدُ ل کے تے پرت پرت کے وقت گزرینی ایہی۔ کئی واری انج بی ہونا ایہا جی منگراٹی موترے نال سِج وینی ایہی تے ماں سُکا پَلّا معصوم جاکتے دئیں کر دینی ایہی تے ڈاڈے سی آں اچ سِنی منگراٹی آپڑیں پلے کر گھینی ایہی۔تے جاکتاں اوکھا وڈا کرینی ایہی۔ فَدری اُٹھ کے منگراٹی دُھپاں تے پا کے سُکینی ایہی۔
گھرے ناں سارا کم ہتھوں کرینی ایہی۔ مال ڈنگر وی چراون وینی ایہی تے روٹی لاونڑ بی ٹیمے نال پکینی ایہی۔
اُس وقتے اِچ جراثیم بی کوئی نئیں ہونے ایہے تے بماری بی کوئی نئیں ہونی ایہی۔ نِکا ٹُھلا جہڑا بیمار ہوناں ایہا ۔ گرائیں ناں حکیم دو ترے ککھ دینا ایہا۔ تے بندہ چھالی مارن لگ پوناں ایہا۔
ہُنڑ سہولتاں بی بہوں ون تے دکھ بی بہوں ون۔ ماو نیں مرنے توں بعد میں پورا گھار وہڑے سمیت پھرولا مانہہ ایجی جا نئیں لَبھی جِتھے ما سارے دُکھ چَھپا کے رکھنی ایہی۔ تے اساں پتہ ای نئیں لگنا ایہا جے دُکھ وی کوئی شے ہونن۔ ہُنڑ ماو تو بعد تے دُکھاں نے ولوجڑیں گُھلنِن تے گول چکر اچ اُڈا کے سب کُجھ گِھن وینن۔ اج ماو تو بعد حبدار بہوں اوکھ پیا تکینا۔ غماں نیں ولوجڑیں جِندو توں بھارِن تے جِند لوہکی اے تے کُرلانی پئی۔ پتہ نئیں ماو آں کِہڑے ویلے وَت مِلساں تے ما ہوٹے نال لیسی تے سُکھاں نی منگراٹی اتے سوساں۔
سید حبدار قائم آف غریب وال
میرا تعلق پنڈیگھیب کے ایک نواحی گاوں غریبوال سے ہے میں نے اپنا ادبی سفر 1985 سے شروع کیا تھا جو عسکری فرائض کی وجہ سے 1989 میں رک گیا جو 2015 میں دوبارہ شروع کیا ہے جس میں نعت نظم سلام اور غزل لکھ رہا ہوں نثر میں میری دو اردو کتابیں جبکہ ایک پنجابی کتاب اشاعت آشنا ہو چکی ہے
تمام تحریریں لکھاریوں کی ذاتی آراء ہیں۔ ادارے کا ان سے متفق ہونا ضروری نہیں۔
